Archiwum

O czym jest powieść Kurta Vonneguta? O pisaniu powieści, o zmaganiu się z tematem, dla którego trudno znaleźć gładką, zamknięta, gotową formę, o siłowaniu się z przeżyciem, ze śladami w pamięci i o próbie odnalezienia tego, co nazywamy rdzeniem człowieczeństwa. Nade wszystko o bezradności i osobistych dramatach weteranów wojennych, którzy nie mogli poukładać sobie życia w cywilu. 
Czytaj dalej

Tematem utworu są uczucia smutku, żalu, nawet rozpaczy wywołane przez długo, monotonnie padający deszcz. Skądś w epoce Młodej Polski, pod koniec dziewiętnastego stulecia w całej Europie wzięła się fascynacja mrokami zalegającymi w ludzkiej duszy. Czyżby przeczucie mającego nastąpić schyłku? Ile w końcu może trwać La Belle Époque? Ciekawe, że spodziewany kres jednak nastąpił.
Czytaj dalej

W gorące kwietniowe dni i noce zmagają się Eros i Tanatos w Weronie. I nie wie nikt, czy miłość została pokonana przez nienawiść, czy to nienawiść ostatecznie ustąpiła pola miłości. Drogie Panie i Drodzy Panowie. Stało się tak i tak. I tyleż wspaniałej młodzieży oddało życie w głupim sporze, w który energii swej nie miały już siły angażować starzejące się głowy rodów. Czy wiek przyćmił im jasność widzenia? Tylko Książę wyraża żal szczery, że nie powstrzymał bardziej stanowczo gorących głów. Kapulet może by oddał swą córkę synowi Montekiego.
Czytaj dalej

 ZDJĘCIE Z SERWISU PIXABAY

Uniwersalny dramat o prawdzie, wykorzystywaniu, przemocy moralnej i społecznej. Z tych dwu określeń będę musiał się, oczywiście, wytłumaczyć. Przemoc moralna to taka, która opiera się na szantażu, wynika z przewagi siły, ale kategorie przyzwoitości czy nieprzyzwoitości bierze za narzędzia. Podobnie z przemocą społeczną. Ta ufundowana jest na konformizmie, wygodzie, nieformalnych powiązaniach, wreszcie na opinii publicznej, która kieruje się bądź jest kierowana kaprysem, błędnym obrazem sprawy. 
Czytaj dalej

Utwór „Nienawiść” to tekst, w którym autorka uniknęła schematycznego ujęcia odwiecznego tematu zła. Napisała pozorną pochwałę nienawiści, przedstawiając najbardziej zastanawiające jej cechy: siłę, żywotność, moc wpływania na historię, trwałość oddziaływania na ludzkie gromady i jednostki. Nie dość, że artystka posłużyła się personifikacją abstrakcyjnego pojęcia, to jeszcze nadała nienawiści kolejno cechy kilku różnych postaci. Konwencję pisania a rebours wzbogaciła, jak nieraz, mozaiką wyrafinowanej metaforyki i elementów mowy potocznej.
Czytaj dalej