Blog

Wielkie dzieło Sergia Leone to słodko-gorzka opowieść o Ameryce z czasów podbijania Zachodu, zagospodarowywania nowych ziem, tworzenia się wielkich fortun i bezwzględnej walki o majątki. Jest jednocześnie westernem i jego lekką parodią, z licznymi nawiązaniami do klasyków gatunku, choćby do omówionego niedawno na blogu „W samo południe”. Sceny otwierające film są wyraźnymi ukłonami w stronę historii o niezłomnym szeryfie, którego zagrał Gary Cooper. Oprócz zdecydowanie określonych wobec dobra i zła głównych bohaterów: okrutnego bandyty, Franka i jego tajemniczego przeciwnika z harmonijką występują też postaci nie tak jednoznaczne, ale za to bardziej ludzkie, interesujące, budzące uśmiech, jak choćby Manuel „Cheyenne” Gutiérrez – dobry łotr, chwilami nawet poczciwina oraz Jill McBain, ciesząca się dużym „wzięciem” prostytutka z Nowego Orleanu, która postanowiła zostać wzorcową żoną Irlandczyka, Bretta i drugą matką jego osieroconych dzieci. 


Czytaj dalej

 



To nie jest tylko western – to dramat, nawet dramat społeczno-psychologiczny w pełnym tych słów znaczeniu, tyle tylko że w westernowej scenerii. „W samo południe” oparty jest na znakomitym scenariuszu ze świetnymi dialogami. Każda scena odsłania złożoność relacji między mieszkańcami Hadleyville, znajomymi, bliskimi, współpracownikami szeryfa, a właściwie to: byłego szeryfa. Obraz zawiera szereg studiów zmagań ludzi ze skomplikowaną pod względem etycznym sytuacją. Większość musi dokonać trudnego wyboru, ułożyć się z własnym sumieniem, pomyśleć o szansach na przetrwanie i sprostać wyzwaniu, jakim jest powinność ludzkiego potraktowania przyzwoitego stróża prawa, jakim był dbający dotąd o ich bezpieczeństwo Will Kane. 


Czytaj dalej

Mam wrażenie, że historia oparta jest na jakichś mitach, starych opowieściach pouczających, może religijnym koncepcie reinkarnacji, historii Heraklesa i jego dwunastu prac. Głównego bohatera spotyka bowiem niezwykła sytuacja. Utyka w jednym dniu swojego życia, w którym niezależne od niego ramy są nie do zmiany, natomiast szereg indywidualnych decyzji może podejmować. Nikt nie powiadamia go, jak mógłby wpłynąć na swoje położenie. Zostaje żmudna metoda prób i błędów.


Czytaj dalej

„Bez przebaczenia” Clinta Eastwooda z Clintem Eastwoodem i trochę o Clincie Eastwoodzie to subtelna i ciekawa bardzo opowieść utrzymana po trosze w konwencji westernu, ale też poza tę konwencję wychodząca. Z tego żartu na początku o odtwórcy głównej roli, oczywiście, w dalszej części wpisu się wytłumaczę. O „Unforgiven” mówiono i pisano, że to jedno z dzieł zamykających dzieje filmowego gatunku historii o twardych mężczyznach w kapeluszach, pastuchach pędzących stada bydła, którzy przy spotkaniu najpierw strzelali, a potem rozmawiali. Jasne było, kto dobry, kto zły. Symfoniczna orkiestra przygrywała z rozmachem jak w „Białym Kanionie” muzykę Morossa czy Elmera Bernsteina w „Siedmiu wspaniałych” z 1960 roku. Saloon był miejscem splatania wątków, pracowniczki sektora rozrywkowego, panie lekkich obyczajów były atrakcyjne, zadbane, a często zastępujące kowbojom matki w roli pocieszycielek, przyjaciółek i powiernic. Szeryfa bali się wszyscy, szeryf nikogo. 
Czytaj dalej

Ósmy film Quentina Tarantino – „Nienawistna ósemka” podsuwa myśl o zainteresowaniu autora zjawiskiem brutalności, ale także tym, że jest ona tak pożądanym na rynku kinematografii tematem. Karykaturalna, przerysowana, wynaturzona przemoc – znajduje się często w centrum uwagi tego postmodernistycznego twórcy, jakby chciał nas zapytać: „Ej, ludzie, co z wami?” Skąd ta potrzeba znęcania się, wypruwania wnętrzności, trucia, miażdżenia, wieszania i odstrzeliwania najcenniejszych części ciała, jeśli brać pod uwagę biologiczny imperatyw rozmnażania. Skąd wasza chęć, jeśli nie uczestnictwa w zbrodni, to chociaż przyglądania się jej? 
Czytaj dalej