Blog

„Avatar” – film głośny, kasowy sukces, podobno jeden z niewielu obrazów w 3d, trójwymiarowych, który uznaje się za naprawdę udany. Dla mnie, niestety, dzieło lekko zalatujące szmirą, z prostym przekazem, oparte na całym długim szeregu schematów i z postaciami pozbawionymi głębi. Kiedy widziałem go pierwszy raz w kinie, urzekające wydały mi się obrazy dryfujących gór i dech zapierały sceny lotu smoków z wojownikami, którzy ich dosiadali. Tu potencjał trójwymiarowości został znakomicie wykorzystany. Od strony technicznej – świetne, ale fabularnie – nędza. Cóż robić? Autorzy zainteresowani byli kasowym sukcesem, a ten rzadko zbieżny jest z ciekawszą treścią. Przygotowując się do wpisu, obejrzałem „Avatara” jeszcze raz i zobaczyłem w nim przede wszystkim film o Indianach w Ameryce, też jeden z wielu, być może ostatni w ogóle. Czytajcie dalej, jeśli czujecie się zainteresowani. 
Czytaj dalej

„Jak rozpętałem II wojnę światową” – dzieło naprawdę warte przypomnienia z wielu powodów. Podsumujmy. Przegrana dla nas podwójnie wojna, niewyobrażalne straty w kapitale ludzkim, utrata niemal doszczętna przedwojennych elit, bandyckie praktyki okupantów, cynizm sojuszników. Fatalne skutki pokoju. Znaczący udział polskich formacji w siłach aliantów i utrata suwerenności „w nagrodę”. A mimo to twórcom filmu udało się napisać scenariusz komedii o naszkicowanym tu pokrótce strasznym czasie. Zrealizowali go. Z jakim skutkiem? Bawiła i wciąż bawi nas do łez. Co więcej, powstało dzieło krzepiące i pokazujące narodowego polskiego ducha, dużo prawdy o rodzimym charakterze ludu znad Wisły. Temu właśnie wpis ten na czas wypoczynku poświęcić zamierzam.


Czytaj dalej

Z mieszanymi uczuciami i wielką obawą zdecydowałem się jednak poświęcić wpis filmowi „Idiokracja”. Wątpliwości wynikają z faktu, że dużo tu słów, motywów, zachowań, które kilkadziesiąt lat temu nie mogłyby znaleźć się w filmie wyświetlanym w telewizji bądź kinach. Są tu sceny nieodpowiednie nie tylko dla dzieci, ale także dla wszystkich ceniących sobie dobry smak. Dlaczego więc dzieło Mike’a Judge’a Państwu przedstawiam? Czynię to, ponieważ to ostra satyra na współczesną kulturę, społeczeństwo, politykę, a niektórzy twierdzą, że dzieło profetyczne. Zapowiedziana przez autorów w 2006 wizja rzeczywistości przynajmniej w niektórych obszarach właśnie się spełnia. 
Czytaj dalej

Znakomity, całkowicie niehollywoodzki film braci Cohen. Nawiązuje swoją estetyką do ekspresjonizmu niemieckiego i czarnego kryminału z pierwszej połowy poprzedniego stulecia. Środki, jakimi operują twórcy, bardziej kojarzą się z teatrem niż kinem. Dużo tu zbliżeń twarzy postaci, mniej szerszych perspektyw, akcja najczęściej rozgrywa się w małych pomieszczeniach. W obrazie utrzymana jest mroczna atmosfera, typowa dla filmowego gatunku noir. Aluzji, nawiązań do literackich i intelektualnych tradycji znajdziemy w dziele braci Cohen o wiele więcej. „Człowiek, którego nie było” to przecież niemal grecka, klasyczna tragedia, w której bohater skazany jest na przegraną, choć na dobrą sprawę nie bardzo wiemy, dlaczego. Zdąża ku katastrofie, choć co jakiś czas wydaje się, że zagrożenia uniknął. Jego losami kierują przede wszystkim zbiegi okoliczności, inni ludzie. Twórcy poprzez szereg drobnych motywów podsuwają nam też skojarzenie z everymanem i moralitetem. 
Czytaj dalej