Blog

Kadry z ekranizacji powieści z roku 1945.

„Portret Dorian Graya” mógłby być po prostu barwnym, obszernym literackim obrazem zepsucia warstw wyższych albo manifestem wszystkich, którzy za Fryderykiem Nietzsche chcą odrzucić ograniczenia, zwłaszcza te narzucane przez religię i wynikającą z niej moralność i marzą, by swobodnie kształtować siebie, poznawać swoją naturę, a nade wszystko, jak najwięcej doświadczać, przeżywać i bawić się. Potrzebujemy odwagi, jak dowodził lord Henry Wotton, mentor głównej postaci, a znany niemiecki filozof pozostawił kulturze Zachodu pojęcie „woli mocy”. Zatem powieść mogłaby być pochwałą hedonizmu, wezwaniem do porzucania ograniczeń czy to nakładanych przez społeczeństwo, czy wynikających z lęku przed Bogiem. Mogłaby, ale nie jest. Tytułowy bohater nie może uciec przed sumieniem i ostatecznie przekonuje się, że nihilizm to fałszywa karta. Można rzec, że „Portret Doriana Graya” to psychomachia, a nawet moralitet, bardzo nowoczesny, ale – moralitet. 
Czytaj dalej

Ilustracja Stanisława Dzięcioła z edycji Wydawnictwa Zielona Sowa

Lucy Maud Montgomery: Ania z Zielonego Wzgórza – no cóż… omawia się tę powieść w klasach 4-6, choć prawdziwą wartość owej historii może poznać zdecydowanie dojrzalszy czytelnik. Jest tu znakomity psychologiczny portret sieroty, dziewczynki, która wbrew wielu przeciwnościom losu zachowała optymizm, pogodne spojrzenie na świat, gotowość angażowania się w życie innych,  życzliwość, ale też umiejętność obrony swojej osoby, mimo dużej wrażliwości i dziecięcej naiwności. Przede wszystkim była bardzo dzielna i tej cesze swego charakteru zawdzięczała najwięcej. 
Czytaj dalej

Krajobraz z Lanzarote - zdjęcie autora

Diuna – powieść powstała w roku 1965 i sądzę, że przynajmniej pośrednio wiąże się z porachunkami Zachodu z kolonializmem. Na planecie Arrakis znajduje się cenna substancja, której pozyskiwanie, handel nią dostarcza wielkich dochodów, które z kolei otwierają drogę do potężnych wpływów i władzy. Zainteresowane zyskami z przyprawy zwanej „melanżem”, a pachnącej cynamonem są wpływowe „wysokie rody”, sam Imperator, organizacja transportowa i kupiecka: „Gildia”, kompania KHOAM, a rodowici mieszkańcy Arrakis, oczywiście, nic z tego nie mogą mieć, żyją w skrajnie trudnych warunkach, bogactwo ich ziemi nie służy rozwojowi, gospodarce, kształceniu dzieci itd. 
Czytaj dalej

Giewont, bez dwóch zdań Giewont

Wpis w zdecydowanie lżejszym, wakacyjnym tonie. Nawet jak na wspomnienia z podróży, mniej treściwy niż zwykle. Widzę jednak, że w czerwcu, lipcu i sierpniu ta grupa tekstów cieszy się zainteresowaniem. A zatem będzie o tureckim kurorcie zamieszkałym przez tylu stałych obywateli, ilu żyje w Warszawie, o międzykulturowych potyczkach o pana, który rozdaje dzieciom prezenty, o biskupie Myry, którego, być może, w ogóle nie było, polskiej mafii oraz o: inwigilacji, śledzeniu, obserwacji bez żadnych nowoczesnych aplikacji. Zdjęcia klikajcie i powiększajcie. 
Czytaj dalej

 



Kadr z filmu z 1992 roku (John Malkovich i Gary Sinise)

„Myszy i ludzie” – to przy pierwszym spojrzeniu opowieść o rolnych robotnikach najmujących się do pracy i często tułających po kraju w poszukiwaniu zajęcia i zarobku. Nie ma co ukrywać, to historia samotnych mężczyzn bez majątku i rzadko kiedy mogących zaoferować coś więcej niż fizyczną siłę i czas. Nie są to jednak nieokrzesani prostacy. Potrafią być lojalni, empatyczni, życzliwi, przewidujący i dobrze rozumiejący swoją sytuację. Steinbeck zbudował na prostej, wydawałoby się, fabule wyznanie pełne głębi, niejednoznaczne – w istocie rzeczy -  alegoryczne dzieje ludzkości. Zapraszam. 
Czytaj dalej