Blog

Zdjęcia dzięki serwisowi Pixabay

Janusz Głowacki: „Antygona w Nowym Jorku” – dramat, w którym tragiczne losy bohaterów przyprawione są poważnymi dawkami czarnego humoru, często absurdalnego. Długotrwałe przebywanie na peryferiach normalnego życia sprawia przecież, że trudno łączyć w logiczną całość zapamiętane z przeszłości rytuały, codzienne czynności, procedury, wiedzę. Dawne nawyki tracą sens. Alkohol, niedożywienie, nieleczone zaburzenia swoje przecież także robią. Głupstwa plecie jednak i policjant, najpierw powtarzający wyuczone komunały o równych prawach każdego i o Ameryce, ukochanej, choć przybranej, matce imigrantów, by po chwili dziwić się, że nie chcą oni korzystać ze schronisk, w których przecież liczba gwałtów, kradzieży i morderstw wcale nie jest większa niż na ulicach. 
Czytaj dalej

Kadr z filmu Jiřiego Menzla

Niezwykłej urody opowiadanie, czytane raz za razem, zachwyci Was urokiem realiów prowincji, oczaruje ciepłem opowieści młodego, bardzo wrażliwego mężczyzny, całą paletą uczuć, szczerością wyznań, rubasznym humorem, spokojnym rytmem codzienności, w które wplatają się jakoś naturalnie i nieoczekiwanie bohaterstwo, piękna miłość, a nawet serce okazane wrogowi. Zapraszam do lektury omówienia tego arcydzieła czeskiej literatury, którego rdzeniem są zwierzenia dwudziestodwuletniego praktykanta, nieśmiałego elewa, Miłosza Pipki z jego dni ostatnich, a towarzyszą mu w tej drodze między innymi: ukochana Masza, dyżurny ruchu, Władysław Całusek z budzącym powszechny szacunek erotycznym temperamentem, telegrafistka Zdeniczka Święta oraz zawiadowca stacji, który  marzy o awansie do stopnia inspektora kolei państwowych, hoduje gołębie i działa w Towarzystwie Odnowy Moralnej w Pradze. 
Czytaj dalej

Kadry z ekranizacji powieści z roku 1945.

„Portret Dorian Graya” mógłby być po prostu barwnym, obszernym literackim obrazem zepsucia warstw wyższych albo manifestem wszystkich, którzy za Fryderykiem Nietzsche chcą odrzucić ograniczenia, zwłaszcza te narzucane przez religię i wynikającą z niej moralność i marzą, by swobodnie kształtować siebie, poznawać swoją naturę, a nade wszystko, jak najwięcej doświadczać, przeżywać i bawić się. Potrzebujemy odwagi, jak dowodził lord Henry Wotton, mentor głównej postaci, a znany niemiecki filozof pozostawił kulturze Zachodu pojęcie „woli mocy”. Zatem powieść mogłaby być pochwałą hedonizmu, wezwaniem do porzucania ograniczeń czy to nakładanych przez społeczeństwo, czy wynikających z lęku przed Bogiem. Mogłaby, ale nie jest. Tytułowy bohater nie może uciec przed sumieniem i ostatecznie przekonuje się, że nihilizm to fałszywa karta. Można rzec, że „Portret Doriana Graya” to psychomachia, a nawet moralitet, bardzo nowoczesny, ale – moralitet. 
Czytaj dalej

Ilustracja Stanisława Dzięcioła z edycji Wydawnictwa Zielona Sowa

Lucy Maud Montgomery: Ania z Zielonego Wzgórza – no cóż… omawia się tę powieść w klasach 4-6, choć prawdziwą wartość owej historii może poznać zdecydowanie dojrzalszy czytelnik. Jest tu znakomity psychologiczny portret sieroty, dziewczynki, która wbrew wielu przeciwnościom losu zachowała optymizm, pogodne spojrzenie na świat, gotowość angażowania się w życie innych,  życzliwość, ale też umiejętność obrony swojej osoby, mimo dużej wrażliwości i dziecięcej naiwności. Przede wszystkim była bardzo dzielna i tej cesze swego charakteru zawdzięczała najwięcej. 
Czytaj dalej